Η Θεσσαλονίκη είναι από τις πόλεις που δεν μπορείς εύκολα να της αντισταθείς. Αγαπιέται εύκολα, παρόλο που μπορεί κανείς, επίσης εύκολα, να εντοπίσει πολλές δυσλειτουργίες και αισθητικές παραφωνίες.
Το εργαστήρι stheta αγαπάει αυτή την πόλη και φροντίζει με διαφορές δράσεις του να δίνει αφορμές, ώστε να την αγαπήσουμε λίγο περισσότερο, αν μη τι άλλο, να τη γνωρίσουμε καλύτερα ή να τη ζήσουμε με διαφορετικούς από τους συνηθισμένους τρόπους. Άλλωστε, το όνομα μας κρύβει κάτι από Θεσσαλονίκη, μια που η κρυπτογραφική ανάγνωση του μας δίνει για το S του S.Θ. τη λέξη Salonica και για το Θ, τη λέξη Θεσσαλονίκη.
Με αφορμή αυτή την αγάπη, θα σας παρουσιάσουμε μια σειρά από κάποιες ξεχωριστές για εμάς βόλτες. Αρχίζουμε, μια ήδη έχουν ξεκινήσει οι προβολές του 20ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ, από μια απογευματινή βόλτα στο λιμάνι.
Στο λιμάνι θα μπορούσε να καταλήξει ένας περίπατος στην παράλια. Αν ξεκινήσει κανείς από το Μέγαρο Μουσικής, η απόσταση είναι 5Km, για τους μανιακούς της βηματομέτρησης περίπου 7.000 βήματα μακριά.
Όταν λέμε λιμάνι, εννοούμε συνήθως την 1η προβλήτα*, που είναι ευρύτερα προσβάσιμη, ως ζώνη πολιτιστικών χρήσεων και αναψυχής. Εκεί, πέρα από τις 4 κινηματογραφικές αίθουσες και την πολύλειτουργική Αποθήκη Γ, βρίσκονται το Μουσείο Φωτογραφίας, Κινηματογράφου, καθώς και το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης του Κρατικού Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Κάποιος λοιπόν, που αγαπάει τις τέχνες θα βρει εκει μια μικρή όαση πολιτιστικών δραστηριότητων. Η εμπειρία απογειώνεται με μια στάση για καφέ ή ποτό, με θέα είτε προς τον Λευκό Πύργο (Kitchen Bar), είτε προς τους γερανούς του λιμανιού (Καφέ του Μουσείου Φωτογραφίας).
Αυτό το σημείο της πόλης, βγαλμένο λες, από άλλη εποχή, είναι από τα λίγα που διατηρούν αναλλοίωτη μια νοσταλγική ατμόσφαιρα της παλιάς Θεσσαλονίκης. Στην ατμόσφαιρα αυτή, πέρα από το αξιόλογο κτιριακό υλικό, συμβάλλει πολύ και η ήπια ανάπλαση που έχει υλοποιηθεί στον περιβάλλοντα χώρο από το 2012 (Αρχιτεκτονική μελέτη: Κυριακή Ουδατζή), που αποπνέει μια «οργανωμένη χαλαρότητα». Όταν ο καιρός βοηθάει, πλημμυρίζει με κόσμο και δύσκολα βρίσκει κανείς μια θέση «στον ήλιο». Τα ξύλινα ανάκλιντρα είναι γεμάτα νεολαίους που ξαπλώνουν νωχελικά με κλειστά τα ματιά στην καλύτερη περίπτωση, με τα κινητά στα χέρια στην πιο συνήθη. Οι προμήθειες σε ποτά και σνακ είναι εύκολη από το κυλικείο ή τα μαγαζιά της ευρύτερης περιοχής.
Μια ενδιαφέρουσα εκτροπή αυτής της λίγο πολύ γνωστής πορείας είναι η κίνηση προς το Παλιό Τελωνείο, το στολίδι του λιμανιού, έργο του Ελί Μοδιάνο, σε σχεδία του Alexandre Vallaury. Το Παλιό Τελωνείο, που θεμελιώθηκε το 1910, αποτελεί για την Θεσσαλονίκη σημαντικό δείγμα εκλεκτικισμού και θεωρείται ως το πρώτο κτίριο της πόλης κατασκευασμένο με σκελετό από οπλισμένο σκυρόδεμα.
Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, ως πιο κρυμμένη και απρόσμενη είναι η παρουσία του Αγίου Νικολάου. Για το εκκλησάκι, δεν δίνουμε περισσότερες πληροφορίες και αφήνουμε να σας εκπλήξει ευχάριστα.
Στην περίπτωση που θέλετε να συνδυάσετε Λιμάνι, Φεστιβάλ, Θεσσαλονίκη, τέσσερα ντοκιμαντέρ που αφορούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, την πόλη είναι:
Θεσσαλονίκη 1917: H φωτιά που γέννησε μια πόλη
Εγώ κι ο ίσκιος μου: Ένα ντοκιμαντέρ για τον Νίκο Παπάζογλου
Ένα σχολείο ενάντια στο ρατσισμό
Καλές βόλτες, καλό φεστιβάλ!