Οι προσωπικές ιστορίες και αγάπες είναι πρώτη ύλη της δουλείας μας. Μερικές προεπιλεγμένες λέξεις – κλειδιά από την φόρμα παραγγελίας μας, δικοί σας χαρακτηρισμοί ή ευρύτερες περιγραφές που μοιράζεστε μαζί μας για εσάς, την οικογένεια σας, τους φίλους ή τους πελάτες σας αποτελούν τα σημεία εκκίνησης της δημιουργικής πορείας κάθε έργου. Δεν θα μπορούσαμε παρά να σας περιγράψουμε με λίγα λόγια πως γνωριστήκαμε Στεφανία και Χριστίνα, την αρχή πρίν την αρχή, για να φτάσουμε μέσα σε λίγα χρόνια να δημιουργήσουμε μαζί το εργαστήρι stheta.
ΣΤΕΦΑΝΙΑ: Άκουσα πρώτη φορά το όνομα της Χριστίνας στο ραδιόφωνο. Φανατική ακροάτρια, τότε, της ραδιοφωνικής εκπομπής “Κάτι παίζει” του 9.58 fm των Ελένη Κουρτίδου και Θανάση Γωγάδη, συμμετείχα στην συν-γγραφή μαζί με πολλούς πολλούς ακροατές της εκπομπής ενός “πειράματος φαντασίας”. Κατά την διάρκεια της εκπομπής για αρκετό καιρό, οι ακροατές συν-γράψαμε ένα θεατρικό έργο με sms! Ήμουν πολύ χαρούμενη, γιατί η ηρωίδα που είχα προτείνει, η Μαρία Μιλφέιγ, γλύπτρια μικρογλυπτών, που τα έκρυβε στην πόλη και αν κάποιος τα έβλεπε γελούσε ή έκλαιγε, ήταν μια από τις ηρωίδες του θεατρικού έργου!
Η ομαδική δουλειά και ο συντονισμός από τους συντελεστές της εκπομπής, απέδωσε καρπούς και το έργο ολοκληρώθηκε. Όλοι μαζί είχαμε την χαρά να δούμε το έργο που γραμμή γραμμή γράψαμε, να γίνεται μια καταπληκτική παράσταση, εξόχως συγκινητική, η οποία ανέβηκε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Η πρώτη ατάκα; “Το άκουσα στο ραδιόφωνο!”
Μετά το τέλος της παράστασης, όπου χόρεψα και χάλι γκάλι (χάλια), είδα φευγαλέα την Χριστίνα την στιγμή που πρωτοσυναντιόμασταν οι ακροατές-συγγραφείς.
ΧΡΙΣΤΙΝΑ:«Δεν αντέχω άλλο! Έρχονται συνέχεια…» ήταν ο τίτλος του θεατρικού, και να που σήμερα, 6 χρόνια μετά και βάλε, οι ιδέες συνεχεία έρχονται και εμείς όχι μόνο αντέχουμε αλλά και απολαμβάνουμε την διαδικασία! Εκείνη την μέρα η Βελδεμίρη (άκουγα συνέχεια το επίθετο της στο ραδιόφωνο) μοίραζε χειροποίητα κουλουράκια κανέλας. Δεν πήρα κανένα από τις πολλές χαιρετούρες με τους συν-συγγραφείς, που πρώτη φορά γνώριζα από κοντά. Αν ήταν μιλφέιγ θα είχα πάρει πρώτη πρώτη. Στεφανία χρωστάς ένα μιλφέιγ!
Μετά την πρώτη γνωριμία, είπαμε ένα δυο γεια χαρά σε τυχαίες συναντήσεις μέχρι που που ξαναβρεθήκαμε πάλι στην Λέσχη Ανάγνωσης της ΕΡΤ3 τον Σεπτέμβριο του 2011. Και επειδή όταν μιλάς για τα βιβλία, μιλάς ουσιαστικά για το πως ο ίδιος βλέπεις τον κόσμο, εκεί ήταν που γνωριστήκαμε για τα καλά. Βρήκαμε ένα ιδιαίτερο τρόπο να συνδυάζουμε τις διαφορετικότητες μας: «ξανθιά και μελαχρινή, αχτύπητο δίδυμο», λέγαμε τότε γελώντας. Το γέλιο και τη συγκίνηση, τη χαρά της έκπληξης, αυτά είναι που θέλουμε να δωρίζουμε με την δουλειά μας, που ούτε που καταλάβαμε πως έγινε δουλειά από εκεί που ήταν τρόπος σκέψης, κοινή στάση ζωής.