Τον Καλβίνο τον αγαπάμε γιατί έχτισε με λέξεις και ιδέες τις Αόρατες Πόλεις του, υπέροχα άυλες, παρακινώντας μας να δούμε πέρα από αυτό που συνηθίσαμε να βλέπουμε. Θα μπορούσε, άραγε, να επιτευχθεί το αντίθετο; Να εγγραφούν, δηλαδή, λέξεις, νοήματα και σκέψεις πάνω στην ύλη;
«Τι είναι όμως σήμερα η πόλη για μας; Σκέφτομαι ότι έγραψα κάτι σαν τελευταίο ποίημα αγάπης για τις πόλεις, τη στιγμή που γίνεται όλο και πιο δύσκολο να τις ζήσουμε», έγραφε ο Καλβίνο.
Για τη Στεφανία οι Αόρατες Πόλεις είναι ένα κινούμενο ζωγραφιστό ποίημα, μια πρόκληση για τις εικαστικές της δεξιότητες. Η Χριστίνα αναζητάει τα συστατικά της πόλης ως εμπειρία – βίωμα και κατασκευάζει χειροπιαστά αντικείμενα με νοηματικές προεκτάσεις, υβριδικά ή κάποιες φορές μη λειτουργικά, που περιμένουν να δεχτούν τα βλέμματα που ψάχνουν να «διαβάσουν».
Οι πόλεις Διομίρα, Δωροθέα, Ζόρα, Ισιδώρα, Ζαϊρα και Ζωή ήταν οι πρώτες έξι Αόρατες Πόλεις που δημιουργήσαμε και που είχαμε την χαρά να παρουσιάσουμε τον περασμένο Οκτώβρη στην Αθήνα στην επετειακή διημερίδα «ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΟΛΕΙΣ: μια διεπιστημονική και καλλιτεχνική συνάντηση», που διοργανώθηκε από Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών, με αφορμή τη συμπλήρωση 30 χρόνων από τον θάνατο του συγγραφέα. Ακολούθησε η Θέκλα, τον Φεβρούαριο του 2016, μια τοιχογραφία στο Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης.
Η πιο πρόσφατη ήρθε να ζευγαρώσει με την Ζωή, μια ακόμη καρέκλα καφενείου, που ζωγράφισε με ακρυλικά χρώματα η Στεφανία για να αποτυπώσει την ατμόσφαιρα μιας πόλης σκοτεινής, γεμάτης ουρανοξύστες, με ανθρώπους που τρελαίνονται κάθε τόσο. Δυο χαρακτηριστικές εικόνες της κοσμούν τις δύο όψεις της καρέκλας: την «κοπέλα που σεργιανάει με ένα πούμα δεμένο» και «τους τυφλούς, που χτυπάνε το μπαστούνι τους στα λιθόστρωτα».
Συνολικά πενήντα πέντε ειναι οι Αόρατες Πόλεις του Καλβίνο και αποφασίσαμε να της “μεταγράψουμε” ΟΛΕΣ!
Όχι μόνο σε ζωγραφιές μα και σε κατασκευές, σε εγκαταστάσεις και σε δράσεις.
Το ταξίδι ξεκίνησε το καλοκαίρι του 2014 κα έπεται συνέχεια…