Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, βρεθήκαμε στο Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης,
για να ζωγραφίσουμε μια ακόμη από τις “Αόρατες πόλεις” του Italo Calvino,
που τόσο αγαπάμε, την “Θέκλα”.
Οι μέρες κύλισαν σαν νεράκι. Το Σάββατο είχαμε την δημιουργική αγωνία του σχεδιασμού
και για παρέα το ραδιοφωνάκι μας και το βραδάκι τον ήχο της ξαφνικής νεροποντής.
Την Κυριακή, είχαμε την τύχη να συμπέσουμε με τις πρόβες της Ά τάξης του Λυκείου
για την συναυλία τους και η έμπνευση χτύπησε κόκκινο, μια και ζωγραφίζαμε με παρέα τραγούδια,
νότες που ξεπηδούσαν από τάξεις, ενώ κιθάρες, πιάνα, φλάουτα
συναγωνίζονταν σε ομορφιά ηχοχρωμάτων!
Η “Θέκλα” είναι μια πόλη της οποίας οι κάτοικοι εμμένουν να χτίζουν με σκοπό το χτίσιμό της να μην τελειώσει ποτέ.
Για σχέδια τους, έχουν τον νυχτερινό ουρανό….
Η πόλη χτίζεται ακατάπαυστα γιατί οι κάτοικοί της γνωρίζουν πως αν η πόλη ολοκληρωθεί,
αναπόφευκτα θα αρχίσει και η καταστροφή της. Διαλέξαμε την “Θέκλα”
γιατί μας θύμισε την εμμονή των καλλιτεχνών με την ακατάπαυστη εργασία
στα έργα τους, και την επιμήκυνση των εργασιών τους,
ειδικά στα έργα που λατρεύουν για τεράστια χρονικά διαστήματα,
ίσως και όλη τους τη ζωή.
Σαν esθήτα, το project “Αόρατες πόλεις”, του Italo Calvino
και η εικαστική τους απεικόνιση, είναι η δική μας … “Θέκλα”.
Ευχαριστούμε το εξαιρετικό Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης,
για την φιλοξενία μιας ψηφίδας του ονείρου μας.
Η λαχτάρα των παιδιών να βρίσκονται στον χώρο του σχολείου τους,
τα γέλια τους και τα λαμπερά τους μάτια, είναι η ζωντανή απόδειξη πως, ναι,
ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες, η μόνη ουσιαστική αντίσταση,
είναι η δημιουργία.
Aπό την “Αόρατη Θέκλα”, του Сalvino:
Στην ερώτηση: -”Γιατί η ανοικοδόμηση της Θέκλας συνεχίζεται τόσο καιρό”; οι κάτοικοι χωρίς να σταματήσουν να υψώνουν ξερολιθιές, να ζυγιάζουν νήματα της σταθμης, να κουνάνε πάνω κάτω μακριές βούρτσες, απαντούν:
– ”Για να μην μπορεί ν’ αρχίσει η καταστροφή”.
Και στην ερώτηση αν φοβούνται μήπως μόλις βγάλουν τις σκαλωσιές η πόλη αρχίσει να τρίζει και να σωριάζεται σε συντρίμμια, προσθέτουν γρήγορα, με χαμηλή φωνή:
”Όχι μόνο η πόλη”.
Αν ανικανοποίητος απ’ τις απαντήσεις, κολλήσεις το μάτι σου στις χαραμάδες μιάς ξύλινης περίφραξης, βλέπεις γερανούς να σηκώνουν άλλους γερανούς, σκαλωσιές ν’ αγκαλιάζουν άλλες σκαλωσιές, δοκάρια να στηρίζουν άλλα δοκάρια.
-“Τί νόημα έχει το χτίσιμό σας”; Ρωτάς.
”Ποιός είναι ο σκοπός μιας πόλης σε συνεχή ανοικοδόμηση αν όχι μιά πόλη;
Πού είναι το σχέδιο που ακολουθείτε, η μελέτη”;
-“Θα στο δείξουμε μόλις τελειώσει η εργάσιμη μέρα, τώρα δεν μπορούμε να διακόψουμε”, απαντούν.
Η δουλειά σταματάει με το ηλιοβασίλεμα.
Η νύχτα πέφτει στο εργοτάξιο. Είναι μιά νύχτα γεμάτη άστρα.
-”Να η μελέτη”, λένε.
